Namaste Nepal

Namaste!*

Een berichtje vanuit Nepal, ons geliefde land in de Himalaya! Wij zijn er beiden al twee keer eerder geweest en wilden er graag nog een keer naar toe, maar daarover later meer.
Toen we in Kathmandu aankwamen, hebben we eerst even geacclimatiseerd en wat site-seeing gedaan (op de fiets natuurlijk, maar dat valt niet mee in deze miljoenenstad). Mijn favoriete plek is de Boedhistishe tempel Swayambhunath (Monkeytemple), waar we uitgebreid rondgelopen hebben. Veel apen en honden tussen de verschillende tempels.

Na drie dagen zijn we vertrokken naar ons hoofddoel; een trekking in de bergen van twee weken. We zijn met de lokale bus naar Syabru Besi gegaan, ons startpunt. Om 06.00 uur zaten we op onze stoeltjes in de bus (mijn knieen pasten bijna) en om 6.25 uur waren alle 35 stoelen bezet. Om 6.30 uur, het tijdstip van vertrek stonden en zaten er nog eens minimaal 30 mensen extra in de bus, op leuningen, dozen, plankjes en op de grond, samen met hun bezittingen; dozen tomaten, zakken aardappelen, mais, meel, baby's en zelfs een deur. Gedurende de hele rit gingen er mensen in en uit en bleven er allemaal spullen bijkomen. Gelukkig hield het na twee uur op met regenen, zodat er nog eens 30 mensen op het dak konden gaan zitten. Op enig moment werden daar ook nog 5 levende geiten opgestouwd.
Op een gegeven moment konden we niet verder i.v.m. een aardverschuiving. Toen wij, alle inzittenden en hun bezittingen, daar overheen geklommen waren en een half uurtje gelopen hadden, stond er een andere bus. Die bracht ons -samen met eerder beschreven inhoud- een kwartiertje verder, tot de volgende aaardverschuiving. Vervolgens reed hij met een nieuwe lading mensen achteruit weer terug! Keren kan daar namelijk niet.
Na het nemen van deze tweede hindernis te voet, konden we plaatsnemen in een derde bus, die ons naar de eindbestemming bracht. Om 18.30 uur kwamen we daar aan. Als je je voorstelt dat zo'n beetje de hele weg onverhard was en we 1,5 meter naast een afgrond van enkele honderden meters reden, begrijp je dat we blij waren levend aan te komen. Het goede nieuws; we zouden niet meer terug hoeven met deze bus, dat deden we lopend.

De trekking die we gemaakt hebben, gaat door de streek Langtang en de Helambu. We hebben dezelfde tocht gemaakt als tijdens onze huwelijksreis in 1999. Aangezien we toen op het ”mooiste plekje ter wereld” zijn geweest, wilden we deze tocht allebei graag nog een keer doen.
De Langtangvallei loopt van west naar oost en het Helambugebied ligt daar haaks op van noord naar zuid, als een soort T. Daarbij moet je om in de Helambu te komen over een pas van 4600 meter en passeer je de drie heilige meertjes van Koseinkund (en het laatste meer is dat mooie plekje!).

We zijn begonnen de Langtang valllei in te lopen, in drie dagen van 1400 meter naar 3800 meter. Aan de noordkant van de bergen ligt Tibet (misschien 10 km) en hier wonen dan ook overwegend Tibetanen. Dat zijn geweldig lieve mensen, die een boedistisch bestaan leven. Boedha is geen god, maar een leer en dat uit zich in boedistishe stoepa's, gebedsvlaggetjes (bij elke windvlaag gaat er een gebed naar Budha), gebedsmolens (soms aangedreven door een watervalletje), mediteren, respect voor de natuur en vegetarisch eten. Elk dier heeft nl. recht op leven - daarom houden ze ook geen kippen, die eten nl. mieren.
Slapen doe je in lodges, meestal een houten, soms een stenen huisje met daarin een keuken en een ruimte met een houtkachel voor de toeristen. De slaapkamers bestaan uit hokjes met twee getimmerde bedden en een matras. Door de houten wanden kun je de buren horen, zien en soms ook ruiken. Best gezellig dus. Nu zijn wij erg vroeg in het seizoen (te vroeg eigenlijk, want we hadden overwegend slecht weer) en dus waren er nog weinig toeristen.
Het menu is over het hele gebied ongeveer hetzelfde met gelijke prijzen en heel gevarieerd. 's Morgens nam Daan meestal een bak met pap (porridge) en ik tibetaans brood (naanbrood) met een gebakken ei. Tussen de middag vaak een noedelsoepje met groenten en verse champignons en 's avonds kon je kiezen uit Dal Bhat (nationaal linzen-rijst-aardappel gerecht), rijst, pasta, aardappels, groenten, momo's en zefs pizza. De duurste overnachting was 2 euro en een paar keer konden we ook gratis overnachten. Men verdient dan nl. aan het eten. Een lodge is een gerecht op de menukaart rijker; Daan heeft ze geleerd om satesaus te maken (eigenlijk die van Caro) en dat eigenhandig in hun keukentje gedaan. Groot succes!
Bijna alle mensen, die hier een trekking maken, doen dat met gids en drager(s). Die dragers lopen met minstens drie rugzakken (35 kg), die ze dragen met een band om hun hoofd en nog steeds lopen sommigen op slippers. Wij waren eigenwijs en liepen zonder gids en met eigen rugzakken, wat nogal wat belangstelling opriep. Maar met een kaart en wat vragen was het helemaal geen probleem om de weg te vinden.

Aan het einde van het Langtang dal zouden we een prachtig uitzicht op de besneeuwde toppen van 7000-ders moeten hebben, maar helaas, dat is ons niet gegund vanwege de bewolking. Een keer hadden we 's avonds even wat zicht. We zijn een dag extra op 3800 meter gebleven om aan de hoogte te wennen en hebben daar een dagtocht nog verder het dal in gemaakt, richting gletschers. Heel veel yaks gezien onderweg en langs een kolkende rivier gelopen.
Toen weer terug naar het eerste plaatsje (Lama Hotel) om over te steken naar de Helambu. In drie dagen vervolgens naar 4300 meter, waar we overnachtten aan het laaste heilige Koseinkundmeer. Overigens heilig volgens de Hindoeisten, Shiva zelf heeft een voetafdruk achtergelaten in de vorm van een rots in het meer. Hindoeisten en boedhisten leven hier in Nepal zonder problemen naast en door elkaar, vaak zelfs met dezelfde offerplaatsen. In augustus is er bij deze drie heilige meertjes een pelgrimsfeest geweest, waarbij er duizenden pelgrims naar dit meer komen om er 7 x omheen te lopen en om gedoopt te worden. En dat is heel fris water op 4300 meter!
Deze nacht was het weer echter op z'n slechts en de wind waaide zo door de houten wanden de lodge in! Sinds 9 jaar -we hadden dezelfde lodge gekozen- was er niets aan gedaan. Dat was een koude, lange nacht.

De volgende dag, ondanks de regen -gelukkig- toch maar vertrokken. De lucht trok voor ons even open, zodat we toch nog wat foto's konden maken. Al snel stonden we op het hoogste punt; de Laurebina Pas van 4610 meter. Daarna snel afdalen, naar het meest primitieve hutje van de trek. 's Middags gadegeslagen door een grote groep prachtige apen met witte koppen. De volgende dagen was het steeds weer wat meer naar beneden (en omhoog natuurlijk) en hebben we nog een paar pittige wandeldagen gehad. We liepen op met een groep gepensioneerde Oostenrijkers, die steeds om 10.00 uur, bij de eerste pauze al aan het bier gingen... Met als gevolg dat zij eerder vertrokken, maar wij altijd een uur eerder bij de lodges aankwamen.
Nu zijn we weer terug in Kathmandu, hebben gisteravond weer een heerlijk koud biertje gedronken (nee geen alcohol voor ons in de bergen) en hebben net onze stinkende kleding naar de laundry gebracht. Vandaag lekker even bijkomen. We hebben geconstateerd dat wij een heel goed team zijn, hebben het -nog steeds- verschrikkelijk naar ons zin samen, bereiken regelmatig de 100% en hebben nog lang geen heimwee. Ach we zijn pas net 10 weken onderweg...

Om nog even terug te komen op Nepal; tot onze grote schrik was er weinig tot niets veranderd de afgelopen 9 jaar in Kathmandu. Nog steeds verschrikkelijk veel afval en vuil op straat, straathonden/-koeien/-apen, luchtvervuiling, zeer slechte wegen en (nog meer) gemotoriseerd verkeer. De oorzaak moet liggen in het feit, dat hier nadat eerst de halve Koninklijke familie vermoord is (door de kroonprins) de nieuwe koning slecht was voor zijn volk. Vorig jaar is deze afgezet en nu zijn de Maoisten aan de macht. Zij proberen van Nepal een communistische staat te maken. Zij moeten echter eerst de corruptie proberen uit te bannen. Voor de bewoners uiteraard een slechte zaak als er niets aan infrastructuur of welzijn wordt gedaan door de regering. Gelukkig konden we constateren dan er buiten Kathmandu, in de bergen, wel vooruitgang is geboekt. Mensen krijgen langzaam een beetje luxe (als een douche door solarverwarming en electriciteit), hebben genoeg te eten en lijken heel tevreden met hun bestaan.
Tot zover Nepal.

En nu........gaat een lang gekoesterde wens in vervulling; we vertrekken de 28ste voor een week naar Bhutan!


* Namastee = ik groet de God in u. Dit zeg je als groet, terwijl je de beide handpalmen tegen elkaar houdt en licht het hoofd buigt.