Abel en Wally

Vanaf Queenstown zijn we via de prachtige westkust in twee dagen naar het noorden gereden. Volgende bestemming: het Abel Tasman National Park. Daar hadden we al zoveel mooie verhalen over gehoord. Dit is het kleinste nationale park van NZ, maar wel een van de meest bezochte. Als je daar de 5 daagse huttentrektocht wilt lopen, dan moet je dat een jaar van te voren boeken om zeker te zijn van slaapplaatsen. Er zijn echter ook een heleboel kampeerplekken, dus met je tentje kan je er altijd terecht.
Het Abel Tasman Park ligt aan de noordkust van het zuidereiland en wordt gekenmerkt door de vele verlaten witte zandstrandjes, een wandelpad langs de kust en een groen, heuvelachtig binnenland. Er wordt naast gewandeld enorm veel gekayakt op zee en je kan je met een watertaxi zover laten wegbrengen als je wilt, om vervolgens terug te wandelen of te kayakken.

Bij aankomst hebben Tim en Daan een mountainbike gehuurd en hebben zich met gids laten afzetten bovenop een berg. Van daaruit hebben ze 1,5 uur alleen maar downhill gereden. Dit door een prachtige omgeving (met o.a. een marmergroeve) en door kuddes met wegrennnende schapen.
De volgende dag vroeg op, want de watertaxi bracht ons een uur varen verderop. Van daaruit hebben we een prachtige kustwandeling van 2 uur gemaakt en heerlijk gezwommen in de zee. Daarna werden we weer opgehaald met de watertaxi en een stukje verderop gebracht. Daar stond een heerlijke lunch op ons te wachten. Tenslotte hebben we de laatste 3 uur afgelegd per zeekayak. Prachtig weer!

En toen; terug naar Kaikoura - het walvis en dolfijnen Walhalla. Tim kreeg nog voor zijn verjaardag een walvissentocht van ons. Maar nadat we de kustwandeling nogmaals hebben gedaan (ook na drie keer nog imponerend met nu heel veel zeeleeuwen) en een crayfish als lunch verorberd te hebben, kwamen we bij het walviscentrum aan om 3 uur. Daar bleek de vaart niet door te gaan wegens de te hoge golven op zee. BALEN! Gelukkig konden we de volgende morgen om half 7 mee (we zouden diezelfde dag de ferry naar het noordereiland nemen), en dat was grandioos!
Een nog steeds heftige zee deed een kwart van de mensen zeeziek worden, maar ons lukte het gelukkig dat te voorkomen. Aangekomen bij de zeecanyon (1100 meter diep!), waar de walvissen kunnen leven (zij kunnen duiken maken van 2 km diep en tot 2 uur onder water blijven!), ging de kapitein luisteren naar hun geluid. Ze maken namelijk het hardste geluid van de zee, een soort harde klik. Daarna wachten en wachten....... en ja hoor, zo'n 50 meter naast de boot kwam een joekel van een walvis boven. Wij zien alleen maar 10% van hem, maar om te weten wat er allemaal nog onder hangt is heel indrukwekkend. Na een minuut of tien een aantal fonteinen van hem te hebben gezien, verdween hij met een prachtige zwiep van zijn staart weer onder water. Wouw!

Vervolgens voer de boot nog even naar het dolfijnengebied en daar was een goep van wel 200 stuks! Nog veel en veel indrukwekkender dan toen we een paar weken geleden de dolfijnentocht maakten. Ongelofelijk wat een schouwspel, de een sprong nog hoger dan de ander. Verder ook weer verschillende Koningsalbatrossen en andere vissen gezien en deze tocht was echt te gek! Samen met de helicoptertocht met stip op 1!

Nu zijn we weer terug op het noordereiand en gaan we op weg naar het uiterste noorden, Cape Reigna waar twee oceanen elkaar ontmoeten.

PS: wanneer we terug zijn? Zaterdag 31 januari om 05.30 uur op Schiphol.