Regen, regen, regen en toch valt het niet tegen

Op naar de fjorden, op naar de regen!
Vanuit de Foxgletscher rijden we over de Haastpas naar het zuiden richting Queenstown – DE thrillcity van NZ. Onderweg kamperen we eerst bij het prachtige Wanakameer, bij het gelijknamige plaatsje. Dit keer op een moeilijk vindbare camping, vol met Nieuw Zeelandse families. Erg gezellig, nog een mooi plekje ook en zowaar de zon breekt door. De volgende dag is het stralend weer en blijven we een dag extra. Mountainbikes gehuurd en een prachtige middagtocht gemaakt over een pad langs het meer. Onderweg komen we een Engelsman tegen die ons de kneepjes van het echte mountainbiken leert. Ongelofelijk mooi, dat blauwe water, met daarachter die groene heuvels en daarachter de witte toppen van de Alpen.

Dan toch naar Queenstown, waar je kunt kiezen uit parachutespringen, helicoptervluchten, parapenten, hanggliden, raften, powerboats, canyoing, bungyjumpen en nog veel meer. Wij kiezen voor een kijkje aan de haven, want we komen toch nog terug met Tim.
We rijden door naar Te Anau, aan het begin van Fiordland. Op een drukke camping aan het Te Anau meer begint de hemel ernstig dicht te trekken. De komende 4 dagen zullen we geen zon meer zien, wel heeeeeeeel veel regen.

De volgende dag is het 31 december en hebben we een boottocht in het fjord van Milford Sound gepland, het verste punt in dit gebied. Deze dag regent het niet, maar stortregent en stormt het, wat het volgens de kapitein alleen nog maar geweldiger maakt. Als hij dat zegt is dat natuurlijk ook zo. De weg naar Milford Sount moet prachtig zijn, in ieder geval alle stops en walks die hier aangelegd zijn. Maar na de eerste poging zijn we zo nat, dat we de rest voor de terugweg bewaren.
Om drie uur zitten we op de catamaran met een handjevol andere toeristen. Vandaag kan je je niet voorstellen dat hier 500.000 mensen op jaarbasis komen. Wel dat het hier 7 meter per jaar regent. De boottocht is prachtig (ik kijk veilig van achter het glas, Daan kan niet ophouden met naar buiten te gaan), het hele steile rotswanden van 150 meter en een enorm aantal watervallen als gevolg van de hevige regenval. We varen in twee uurtjes tot aan de Tasman Zee en weer terug. Hoogtepunt toch weer twee enorme dolfijnen die zich een tijdje vermaken bij de boeg(en) van het schip. Daar kom ik wel even voor naar buiten!

's Avonds vieren we samen oud-en-nieuw in de camper, die elk moment om dreigt te waaien door de storm. Dat gebeurt uiteindelijk toch niet en zo komen we levend en wel 2009 in.

Niet meer zee-kayakken, zoals gepland, want de regen houdt het nog steeds vol. Dezelfde 120 km.weg terug, ook deze keer weer zonder uitstapjes en door naar het uiterste zuiden van het zuidereiland.
Nachtje aan het strand gecampeerd (zonder kampvuur, want.....regen) en de volgende dag maar weer door. Nu rijden we door de Catlins, een gebied met veel groen, heel veel schapen en veel wind. Prachtig, ook vanachter een autoraam!
Uiteindelijk komen we in Dunedin, inmiddels weer aan de oostkust, als de zon zich weer eens laat zien. Even naar de binnenstad en dan naar het schiereiland Otago Peninsua. Ik ken het nog van de verhalen van Margriet.

Hoogtepunt: de zeldzame blauwe pinguins kijken, die bij zonsondergang het land opkomen om hun kleintjes te gaan voeden in hun nesten.
Wat een belevenis! Het is even afzien met 4 truien en een jas aan,maar dan heb je ook wat.
In groepjes komen ze aanzwemmen en waggelen de kant op, om vervolgens tientallen meters omhoog te waggelen, naar hun nesten. Ze hebben de hele dag gevist en komen 's nachts hun jongen voeden. Dat er ook tientallen stille toeristen staan te kijken kan ze kennelijk weinig schelen.

De volgende dag wordt een ware spotting-dag. Eerst naar het Albatroscentrum, waar we vanuit een observatiehut de Konings-albatros van dichtbij kunnen zien, evenals een paar nesten. De volwassen vogels zijn 1.20 m. hoog en hebben een spanwijdte van drie meter en de kuikens krijgen wel 2 kg. eten per keer. Ze ontgroeien dan ook in 8 weken hun ouders.
Daarna op naar het pinguin centrum, we zijn nu toch bezig. Maar hier ook heel veel opgestoken en een paar (wederom bijzondere natuurlijk) yellow-eyed pinguins gezien. Dit welliswaar vanuit schuilhutten, maar de beestjes leven wel in hun natuurlijke omgeving. Heel erg grappig om ze nu zo duidelijk te zien.
Na een portobello-met-geitenkaas diner op de parkeerplaats aan het strand zijn we het nog steeds niet zat en lopen om20.30 uur een heel eind het strand op om hier nogmaals furseals en pinguins te zien. Wat een feest!
Vandaag is het toch van zeekayakken gekomen, maar daarover volgende keer.
Werk ze allemaal weer,we zullen aan jullie denken!

PS: Robin; jouw Lonely Planet wordt 8 weken lang elke dag intensief gebruikt, echt een super kado!