De dag van de marathon

Om 05.20 uur gaat de wekker. Alle klaargelegde spullen aangetrokken en op naar het ontbijt van 06.00 uur. Samen met 80 andere lopers van de Rotterdam Running Ambassadors, Ruud de Wild en nog vele lopers wachten tot we aan mogen vallen. Wat moet je eten? De één kiest voor witte boterhammen met jam, de ander voor eieren met spek. Ik probeer te doen wat ik anders ook doe: een bruine boterham met kaas en ei. Daarnaast nog lekker twee pannenkoekjes met stroop. Goed drinken en weer terug naar de kamer voor de laatste voorbereidingen.

Om 6.45 uur de bus in. Er staat al een groep supporters van ons buiten om ons uit te zwaaien. Daaronder vier kleine kinderen van twee jonge ambassadors.
Dan gaan we op pad. Het is ver omrijden naar Staten Island en uiteindelijk komen we in een file terecht. De chauffeur denkt daar echter anders over en scheurt ons via een alternatieve route naar de startplek. De eerste politie-afzetting laat ons nog door, maar daarna moeten we er toch echt uit. Zodra we lopen stromen duizenden andere lopers ook binnen. Allemaal met een plastic zak in de hand met droge kleren voor na de finish. De zak kan je afgeven bij een UPS-wagen en vind je na de marathon weer terug als het goed is.
Het terrein is enorm. Er is een groene, een blauwe en een oranje zone, waar je kunt verzamelen. Wij zitten in blauw, maar zoeken de ING-tent die ons als gast heeft uitgenodigd. Velen van ons geven het zoeken op, maar wij blijven gelukkig vertrouwen houden in Wim, de voorzitter, en vinden uiteindelijk de genoemde tent.
Een verademing, want er staan voldoende wc-hokjes om nog zo vaak te plassen als je wilt. Voor de toiletten op het grote terrein staan enorme rijen wachtende plassers. Verder kunnen we gebruik maken van (nog) een ontbijt – indien gewenst – is er koffie, water en vooral: een UPS-auto! Onze spullen zullen in de eerste wagen na de finish op te halen zijn, wat achteraf een enorm genot was, want je koelt direct na de finish heel snel af.

Afijn, de eerste groep van 15.000 lopers start om 09.40 uur, dus de snelsten van ons vertrekken al snel richting start. Wij lopen in de derde en laatste groep en starten ook nog bijna achteraan. Dat heb je als je nog geen tijd hebt neergezet!
Met z’n 6-en belanden we uiteindelijk in dat vak en starten om 10.40 uur. Niet nadat we onze oude kleding hebben uitgedaan en achtergelaten voor het Leger des Heils. Vóór de start wordt eerst nog life het volklied gezongen en direct na de start “New York, New York” van Frank Sinatra. Om kippenvel van te krijgen.

Dan zijn we eindelijk van start! We beginnen met de eerste van de 5 bruggen, vanaf Staten Island de Verrazano Narrows Bridge, die prima te doen is.
Al snel komen de 3 stromen oranje, blauw en groen bij elkaar en lopen we met een enorme massa door Brooklyn. Het eerste publiek staat al (uren) enthousiast aan te moedigen.
De eerste 10 kilometer gaan prima, met een tempo van 6 minuten per kilometer, zoals afgesproken. We gaan vooral veel naar beneden, wat prettig is, maar waarvan je weet dat het ooit weer een keer omhoog gaat. Ook tot de 20 kilometer gaat het goed, het is wel wat warm, maar gelukkig staat er elke mile een drinkpost met water en sportdrank. De tweede brug gaat naar Queens en is ook goed te doen. Het kippenvel staat me op de armen. Aan beide zijden staan rijendik de supporters enorm enthousiast aan te moedigen. Ik heb honderden keren “come on Daen en Dorrijen, you can do it, you’re looking good!” en alle variaties hierop gehoord. Ik liep met vochtige ogen, een brok in de keel en een smile van oor tot oor lekker rustig naar beneden. Wat een feest!
Brug nummer drie echter, gaat wel een kilometer lang omhoog en vervolgens weer omlaag en is bovendien tochtig en gedeeltelijk ondergronds. We zijn inmiddels op Long Island en lopen naar het Noorden. Bij 28 km staan onze Nederlandse supporters ons aan te moedigen, weer een mijlpaal. Helaas houdt hier mijn GPS horloge ermee op en moeten we het verder op het gevoel doen. Dat valt niet mee, want vanaf het Noordelijkste puntje, the Bronx weer terug lopen lijkt het alleen maar bergopwaarts te gaan. Als we eindelijk Central Park aan onze rechterkant hebben moeten we nog van de 125ste straat naar de 91ste…vals plat omhoog. Véél publiek moedigt ons nog steeds aan, waaronder opvallend veel Nederlanders, die natuurlijk kunnen zien dat wij ook Nederlanders zijn.
Als we eenmaal in het park zijn is het nog 4 km. weten we. Even gaat het naar beneden en dan weer gestaag omhoog. Wat een pijn in de benen! Maar verder gaat het goed. Niet misselijk, geen kramp, geen blessures. Velen om ons heen wandelen inmiddels, wij niet. Het gaat langzaam, maar we blijven lopen.
Aan het einde lopen we nog aan de zuidkant van het Central Park, om er de laatste 800 meter weer in te gaan. Een laatste heuvel en….we zijn er! In 4 uur 31 en 33 seconden. Een tijd die een vermelding in de New York Times waard is de volgende dag!
Gwen en Caro blijken een geweldige tijd van 4.08 gelopen te hebben!

Na afloop duurt het heel lang voor dat je je medaille hebt, je kleding, je verzamelpost en je bus. Maar dat maakt nu allemaal niet meer uit. Na een kort badje, nog met de taxi naar de afterparty (pasta!) en vol adrenaline naar bed – om daar vooral wakker te liggen.
Wat een geweldige ervaring!!!